Autores de lengua española traducidos al esperanto

Ili estis tri, ĉiam tri: Rosa, Pinín, Cordera.

Prato Somonte similis al triangula, verda velurpeco tapiŝe sternita sur deklivo de monto. La suban angulon tuŝis fer-vojo liganta Oviedon al Gijón. Tie, kvazaŭ konkera standardo, staris telegrafa ligno-fosto kun siaj blankaj bulboj kaj siaj paralelaj dratoj, kaj ĝi reprezentis por Rosa kaj Pinín la vastan mondon nkonatan, misteran, timindan, eterne foran.

¡Eran tres, siempre los tres!: Rosa, Pinín y la Cordera.

El prao Somonte era un recorte triangular de terciopelo verde tendido, como una colgadura, cuesta abajo por la loma. Uno de sus ángulos, el inferior, lo despuntaba el camino de hierro de Oviedo a Gijón. Un palo del telégrafo, plantado allí como pendón de conquista, con sus jícaras blancas y sus alambres paralelos, a derecha e izquierda, representaba para Rosa y Pinín el ancho mundo desconocido, misterioso, temible, eternamente ignorado.

Doloris spiri. Sirenado el la fabriko fiksiĝis sur la hela flanko de la mateno. Pasis rub-ĉaroj en la dumpejon. Pedro Sánchez blovis sur siajn fingrojn.

Antonia Puerto vekiĝis; ploradis la etulo. Antonia malfermetis la fenestron, kaj la frido, eniĝinte kiel birdo, ĉirkaŭflugis la ĉambron. Tusis la etulo. Antonia fermis la fenestron, kaj la frido naniĝis poiome ĝis vanuo.Vekiĝis ankaŭ Juan kun lepore poltronaj okuloj, sin rulis sur la lito kaj ĉe tio la plej aĝa frato alvenis al sendormo.

Hacía daño respirar. Las sirenas de las fábricas se clavaban en el costado blanco de la mañana. Pasaron hacia los vertederos los carros de la basura. Pedro Sánchez se sopló los dedos.

Despertó Antonia Puerto; lloraba el pequeño. Antonia abrió la ventana un poquito y entró el frío como un pájaro, dando vueltas por la habitación. Tosió el pequeño. Antonia cerró y el frío se fue haciendo chiquito, hasta desaparecer. También se despertó Juan, con ojos de liebre asustada; dio una vuelta en la cama y desveló a su hermano mayor.

Tutan mondon por rigardo,
la ĉielon por ekrido,
kaj por kiso via... kion
mi ne donus por la kiso!

Por una mirada un mundo;
por una sonrisa, un cielo,
por un beso..., ¡yo no sé
qué te diera por un beso!

En vilaĝo de La Mancha, kies nomon mi ne volas memori, antaŭ nelonge vivis hidalgo el tiuj kun lanco en rako, antikva ŝildo, osta ĉevalaĉo kaj rapida levrelo. Stufaĵo pli ofte bova ol ŝafa en la matenoj, haketita viando kun salo preskaŭ en ĉiu nokto, grivoj kaj frititaj ovoj sabate, lentoj vendrede, kaj plie kolombido dimanĉe prenis tri kvaronojn de lia enspezo. La alian kvaronon konsumis velura sajo, pluŝaj kuloto kaj pantofloj por la festaj tagoj, dum en la cetero de la semajno li kontentiĝis portante delikatan lanaĵon.

En un lugar de la Mancha, de cuyo nombre no quiero acordarme, no ha mucho tiempo que vivía un hidalgo de los de lanza en astillero, adarga antigua, rocín flaco y galgo corredor. Una olla de algo más vaca que carnero, salpicón las más noches, duelos y quebrantos los sábados, lentejas los viernes, algún palomino de añadidura los domingos, consumían las tres partes de su hacienda. El resto de ella concluían sayo de velarte, calzas de velludo para las fiestas, con sus pantuflos de lo mismo, y los días de entresemana se honraba con su vellorí de lo más fino.

El ombro kaj el sonĝo, ŝpruc' rigida.
Aflikto de l' ĉiel', ĉar pinta lanco.
Gejser' strebanta stelojn en distanco
per plilongiĝo vana kaj avida.

Soleca masto, revo izolita.
Espero-dona sago en avanco.
Veninte al la bordo de Arlanco,
anime senespera, kore frida,

mi vidis vin majesta, dolĉa, garda
kaj volis kun profunda sento arda
ascendi min solvante je kristaloj

kiel vi, turo svaga je profiloj,
ekzemplo de deliraj vertikaloj,
cipreso muta en fervora Siloj.

Enhiesto surtidor de sombra y sueño
que acongojas el cielo con tu lanza.
Chorro que a las estrellas casi alcanza
devanado a sí mismo en loco empeño.

Mástil de soledad, prodigio isleño;
flecha de fe, saeta de esperanza.
Hoy llegó a ti, riberas del Arlanza,
peregrina al azar, mi alma sin dueño.

Cuando te vi, señero, dulce, firme,
qué ansiedades sentí de diluirme
y ascender como tú, vuelto en cristales.

como tú, negra torre de arduos filos,
ejemplo de delirios verticales,
mudo ciprés en el fervor de Silos.

Verda, ĝin mi volas verda.
Verda vento. Verdaj branĉoj.
La ĉevalo sur la monto
kaj la ŝipo sur la maro.
Kun la ombro ĉe la zono
kaj arĝento-frida gapo,
verda karno, haroj verdaj,
pensas ŝi en la verando.
Verda, ĝin mi volas verda.
Sub cigana lunoklaro
la ĉirkaŭo ŝin observas,
sed ŝi vidas nur la vakon.

Verde que te quiero verde.
Verde viento. Verdes ramas.
El barco sobre la mar
y el caballo en la montaña.
Con la sombra en la cintura
ella sueña en su baranda,
verde carne, pelo verde,
con ojos de fría plata.
Verde que te quiero verde.
Bajo la luna gitana,
las cosas la están mirando
y ella no puede mirarlas.

Mi volas vivi sola,
regali min per bonoj de l' ĉielo
kaj vidi min izola
sen amo kaj sen celo,
sen la ĵaluzoj mordaj, sen kverelo.

Vivir quiero conmigo,
gozar quiero del bien que debo al cielo,
a solas, sin testigo,
libre de amor, de celo,
de odio, de esperanzas, de recelo.

Niaj vivoj estas fluoj
finiĝantaj en la maro
  morto-svene;
tien rekte kaj sen bruoj
malaperas nobelaro
  senrevene.
Tien iras fluoj famaj
kun humilaj kaj kun mezaj
  al la feĉo;
tie ĉiuj estas samaj:
la subul' kun taskoj pezaj
  kaj la reĝo.

Nuestras vidas son los ríos
que van a dar en la mar,
  que es el morir;
allí van los señoríos
derechos a se acabar
  y consumir;
allí los ríos caudales,
allí los otros medianos
  y más chicos;
y llegados, son iguales
los que viven por sus manos
  y los ricos.